Neu! – "Neu!", Grönland Records, 1972/2008?, Europe

 

 

Zachodnioniemiecki zespół Neu! (Nowość) działał w latach 1971-1986. Jego trzonem było dwóch byłych muzyków wczesnego wcielenia grupy Krafterek: Klaus Dinger (wokalista, perkusista, gitarzysta i kibordzista) oraz Michael Rother (wokalista, gitarzysta, kibordzista, basista, pianista, a także muzyk grający na skrzypcach i obsługujący instrumenty elektroniczne). W nagraniach poszczególnych płyt wspomagało ich także kilku muzyków.

W latach 70. XX w. grupa ta nagrała i wydała trzy albumy uważane obecnie za klasykę kraturocka i elektronicznego minimalizmu. Spośród nich najwyżej cenione są przez fanów i krytyków dwa albumy: debiutancki „Neu!” w białej okładce z 1972 r. i „Neu! 75” w czarnej okładce z 1975 r. Do całkiem udanych należy też zaliczyć drugą płytę tej grupy „Neu! 2” z 1973 r., choć nie uzyskała ona już statusu szczególnie pożądanej. Jedyny album wydany przez tę grupę w latach 80. nie miał już świeżości charakterystycznej z okresu ich debiutu, a płyty z lat 90 i późniejsze miały głównie charakter archiwalny.

Na albumie tym znalazło się tylko sześć utworów, po trzy na każdej stronie oryginalnej płyty analogowej. Na stronie A były to utwory: „Hallogallo”, „Sonderangebot”, „Weissensee”, a na stronie B utwory: „Im Glück”, Negativkand”, Lieber Honing” połączone pod wspólnym tytułem „Jahresüberblick”. Prawie wszystkie utwory mają wyłącznie instrumentalny charakter, a przez to ich odbiór jest dość trudny. Wyjątkiem jest tutaj utwór „Liebe Honing”, o czym dalej.

Otwierająca album kompozycja „Hallogallo” charakteryzuje się monotonnym jednostajnym beatem zwanym z niemiecka motorik beatem na tle którego słychać rachityczne partie melodyjne na gitarze (to gitara grająca jednym akordem w różnych kadencjach i wzorcach rytmicznych). Podobny charakter ma także utwór „Negativland” przy czym jest on bardziej zróżnicowany niż wspomniany powyżej. Zaczyna się on bowiem od odgłosów publiczności klaskającej na scenie by stopniowo przejść swój jednostajny beat ale tym razem uzupełniony o bardziej klarowne improwizacje na gitarze elektrycznej, a zwłaszcza o miarowy puls basu. To zarazem dwie najdłuższe kompozycje na tym albumie. W ogólnej wymowie przypominają one późniejsze jednostajne kompozycje Kraftwerk, ale są one mniej melodyjne i bardziej monotonne.

Z kolei utwór „Sonderangebot” ma bardziej eksperymentalny charakter i w większym stopniu wykorzystuje instrumenty perkusyjne z których muzycy wydobywają niepokojące dźwięki jakby gry na pile zbliżone w formie do kosmicznych kompozycji Ash Ra Tempel czy Tangerine Dream z wczesnego okresu. Utwór „Weissensee” w większym stopniu wykorzystuje brzmienia przesterowanych gitar i przypomina wczesne kompozycje zespołu Pink Floyd jeszcze z Sydem Barrettem.

Natomiast otwierający drugą stronę pierwotnej płyty winylowej utwór „Im Glück”  zaczyna się i kończy od plusku wody, by po chwili przejść w elektroniczno-gitarową improwizację. Zamykająca płyty kompozycja „Lieber Honig” opiera się na niezbyt długiej melodeklamacji wokół której zbudowano całą tę dość eteryczną kompozycję w której słuchać echa muzyki dalekowschodniej, głównie japońskiej. Ogólnie rzecz biorąc to taka bardziej surowa wersja stylu jaki zaproponował później w dojrzałej formie zespół Kraftwerk.

Tak więc opisywany tutaj album to klasyczna eksperymentalna elektronika czy może raczej pop-elektronika połączona z krautrockiem. Minimalistyczna okładka dobrze oddaje zawartość muzyki na tym albumie.

Album „Neu!” ukazał się jak dotąd w ok. 38 (lub jak kto woli w 51) wersjach na różnych  nośnikach i jest najczęściej wznawianą płytą tej grupy. Po raz pierwszy na płycie winylowej wydała go zachodnioniemiecka wytwórnia Brain Records w 1972 r. W latach 70. XX w. miał on wiele wznowień w RFN i innych krajach, w tym w Stanach Zjednoczonych (Billingsgate Records) i Wielkiej Brytanii (United Artists Records).

Po raz pierwszy na płycie kompaktowej ukazał się w 1994 r., ale wydanie to przygotowane przez włoskie firmy Germanofon i Crown Records uznane są za nieoficjalne (pirackie). Pierwsze oficjalne wydanie tego albumu na płycie kompaktowej ukazało się dopiero w 2001 r. od razu w wielu krajach na raz, np. w Japonii w 2002 r. wydała go wytwórnia P-Vine Records. Oczywiście brak wznowień tego albumu na płycie CD, a potem nieliczne wydania na tym nośniku automatycznie sprawiły, że była ona bardzo trudna do nabycia i dość droga.

Od dawna chciałem kupić choćby jedną płytę tego zespołu. W związku z tym, że w Polsce nie można jej było dostać, a przynajmniej nie po rozsądnej cenie, dlatego musiałem zamówić ją w Niemczech. Moje wydanie tej płyty jakie kupiłem stosunkowo niedawno. Przygotowała go niemiecka wytwórnia Grönland Records w 2008 r. (na bazie wydania z 2001 r.).